Слон

Вось і ён,

вось і ён —

слаўны слон,

магутны слон!

Нібы шэрая гара,

ён стаіць

сярод двара.

А навокал

і гамоніць,

і смяецца дзетвара.

Ледзь прабіўся

скрозь гурму,

каб частунак

даць яму.

— Абаранка хочаш?

На!

Не шкадую

для слана.

На далёкай

на радзіме

ты ж не ласаваўся

імі.

Там,

у джунглях,

безупынна

працаваў ты,

як машына.

На сабе цягаў бярвенне,

вырываў

з зямлі карэнне,

каб на месцы тым

былі

ураджайныя палі.

Шмат на свеце

ты пажыў,

шмат ты людзям

паслужыў.

Можаш бавіць

час цяпер,

нібы той

пенсіянер…

Абаранак,

несумненна,

і слану —

смачней за сена.

Ён бярэ ўжо

дваццаць трэці…

— Апетыт! —

смяюцца дзеці.