Адкуль у Гародні ёсць Белыя росы

Аднаго разу просіць святая апякунка Беларусі Ефрасіння ў Маці Божай:

— Дазвольце мне, калі ласка, спусціцца хоць раз на зямлю маю родную, прайсціся і паглядзець, як маецца мой народ любімы — беларусы.

А Маці Божая ведала, што акурат у гэты час вайна на нашых землях была. Не хацела яна, каб Ефрасіння журылася, то кажа:

— Мо як іншым разам сходзіш, а зараз пасядзі са мной, пагамонім крыху.

Так прайшоў час, а на зямлі гэта — гады́. Скончылася вайна — і адразу новая пачалася…

Другі раз кажа Ефрасіння:

— Адпусціце мяне да маіх людзей, зачакаліся яны мяне.

А Маці Божая ізноў кажа:

— Так, хутка пойдзеш, адно пасядзі крыху са мной.

І яшчэ яны пасядзелі. Тады вайна скончылася, а тут новыя злодзеі на нашую зямлю ўварваліся і новая вайна пачалася, ды такая, што ранейшыя войны проста забаваю выглядалі ў параўнанні з гэтай. Уся зямля, трава і нават рэкі набрынялі крывёй.

Трэці раз кажа Ефрасіння:

— Не магу больш трываць, чую, што патрэбная я сваім людзям родным, не трымайце мяне, дзеля бога, моцна мяне просяць беларусы прыйсці.

Тады Маці Божая кажа:

— Добра. Ідзі.

А для таго, каб Ефрасіння не ўбачыла ўсіх жахаў, — напусціла густога туману. Ідзе Ефрасіння, а па ўсёй Беларусі толькі густы туман на ўсім ляжыць і нічога не відаць.

Тады дзьмухнула Ефрасіння сваім цёплым дыханнем, і растаў туман. Ператварыўся ён у чыстую белую расу. І так той белай расы было шмат, што змыла яна ўсю кроў з зямлі ды травы. Ад гэтага вайна і спынілася.

А было тое, як стаяла Ефрасіння акурат пад Гародняй, адсюль і назву мае гэтае месца — Белыя росы. Некалі гэта была вёска, а цяпер — частка гораду.

Гэта слаўнае месца і сёння называецца Белыя росы, бо гэта тое самае месца, дзе стаяла святая апякунка Беларусі Ефрасіння, калі расой ачысціла нашую зямлю ад крыві і жахаў вайны.