Калабок

Жылі-былі дзед ды баба. Вось і кажа дзед бабе:

— Схадзі, старая, па кадушцы паскрабі, па скрыні памяці, ці не наскрабеш мукі на калабок.

Узяла баба крыльца, па кадушцы паскрэбла, па скрыні памяла і наскрэбла мукі жмені са дзве. Замясіла муку на смятане, зрабіла калабок, спякла ў масле і на акенца студзіць паклала.

Калабок паляжаў, паляжаў, узяў ды і пакаціўся — з акна на лаўку, з лаўкі на падлогу, па падлозе да дзвярэй, скок цераз парог — ды ў сенцы, з сенцаў на ганак, з ганка на двор, з двара за вароты, далей і далей.

Коціцца калабок па дарозе, насустрач яму заяц:

— Калабок, калабок, я цябе з’ем!

— Не еш мяне, зайчыку, я табе песеньку паспяваю:

I пакаціўся па дарозе — больш яго заяц і не бачыў.

Коціцца калабок, насустрач яму воўк:

— Калабок, калабок, я цябе з’ем!

— Не еш мяне, шэры воўча, я табе песеньку паспяваю:

I пакаціўся па дарозе — больш яго воўк і не бачыў.

Коціцца калабок, насустрач яму мядзведзь:

— Калабок, калабок, я цябе з’ем!

— Дзе ж табе, клышаногаму, з’есці мяне!

I зноў пакаціўся — больш яго мядзведзь і не бачыў.

Коціцца калабок, насустрач яму лісіца:

— Калабок, калабок, куды коцішся?

— Качуся па дарожцы.

— Калабок, калабок, паспявай мне песеньку!

Калабок і заспяваў:

А лісіца кажа:

— Ах, песенька прыгожая, ды чую я кепска. Калабок, калабок, сядзь мне на носік, браток, ды паспявай яшчэ разок, мацней.

Калабок ускочыў лісіцы на нос і заспяваў мацней тую ж песеньку.

А лісіца зноў яму:

— Калабок, калабок, сядзь мне на язычок ды паспявай апошні разок.

Калабок скок лісіцы на язык, а лісіца яго — гам! — і з’ела.