Як Дзед Мароз перад святам мост наладзіў зайчанятам

Цішыня на белым свеце.

Крэкчуць

Сонныя лясы.

Па бярлогах спяць мядзведзі,

Ткнуўшы ў цёплы мох насы.

I заплюшчыў певень вочы,

Спіць на жэрдцы да зары.

Спіць варона...

Ды не хоча

Спаць у рэчцы ёрш стары.

Там, дзе броды-перакаты

Бачыць месячык з бугра,

Непаседы-зайчаняты

Грэюць лапкі ля кастра.

Лістападу на вятрах

Страх як

Х-хо-лад-на!

 

I малодшы зайка-зух

Лапкі выцер аб кажух.

Зняў з агню ён імбрык* шпарка

I заўважыў на бягу:

— Надта ж пахкая заварка

З лугавога мурагу...

А старэйшы даўгавухі

Снег з хваста абтрос няўзнак,

Ледзь патыліцу пачухаў

I прычмокнуў толькі:

— Т-т-а-а-к...

А за рэчкай,

Дзе лугі,

I стагі,

I мурагі,

Канюшына, як маліна,

Ды яршыная рака

Не стаіць ані хвіліны —

Ані кладкі,

Ні мастка.

 

Настрой у зайцоў невясёлы,

Сумна гэта —

Піць вар голы

Ды ўспамінаць ле-та...

Між ялін ды між бяроз

Лесам тупае Мароз.

Шапка цёплая з аўчын.

З пуху рукавіцы.

Толькі вусы між галін

Ен згубіць баіцца.

Срэбрам вышыты кажух.

Рып-скрып!

Шах-шух! —

Лесам тупае Мароз

Між ялін ды між бяроз,

Сам сабе бубніць пад нос:

— За што мне ўзяцца, чым бы заняцца

Ка-ры-ы-ыс-ным?..

Выйшаў глянуць на раку,

Цяжка ўсеўся на пяньку.

З шапкі шэрань страсянуў,

Уздыхнуў:

— Дарэмна баяцца мяне ўсе,

Лічаць злым нелюдзімам...

Зірнуў па баках,

Бачыць —

Зайцы ля агню п’юць гарбату з дымам.

— Дзень добры, зайцы!

Ці грэе вас неба?

— Дзень добры!

Ласкава просім да нас!

— Мне іскрынкі баяцца трэба,

Але пры вагню пасяджу хоць раз...

Сеў так, каб не растайвала барада

I нос не пацёк ад прыпаркі.

Пакасіўся на імбрык — вада і вада, —

Запытаўся:

— Чаму ж без заваркі?

Зайчаняткі засаромеліся

I вочы апусцілі:

— Ня-ма-ша-ка...

Заяц старэйшы прамовіў горка,

Счырванеўшы ад сораму густа:

— Няма ў нас морквы!

Няма ў нас капусты!

Нам холадна, голадна,

Дрэнна.

Не маем мы нават сена.

Сена ўсё за ракой у стагах,

Толькі вецер прыносіць пах.

Падумаў Мароз:

— Разганю тугу,

Вам, зайцы, дапамагу!..

Хацеў усміхнуцца,

Ды ўсмешка ў барадзе

Заблы-та-лася...

Не любіў Мароз хваліцца,

Шапку зняў і рукавіцы

I кажух павесіў новы

На трывалы сук альховы.

Тук-тук-тук!

Цюк-цюк-цюк!

Навакола стук і грук.

Мае Дзед Мароз занятак —

Будзе мост у зайчанятак.

А зайцы і рады,

Лапкі паціраюць

Ад уце-хі-і...

Тут-тук-тук!

Цюк-цюк-цюк!

Не сціхае стук і грук.

Прадзірае певень вочы:

— Гэта хто і дзе грукоча?

Паляцеў бы на раку,

Толькі дзверы...

На замку.

Кукарэкнуў ён

Ад дакукі

Дый схаваў зноў

Галаву пад крыло-о-о...

Тук-тук-тук!

Цюк-цюк-цюк!

Не змаўкае стук і грук.

Дужа здзіўленая,

Сонна

Азірнулася варона.

Паляцела за пяць вёрст

Паглядзець на новы мост.

Над ракой бесперастання

Каркае адно:

— Р-р-раста-ане!..

 

Дзед Мароз

Толькі плячыма паціснуў:

«Што дурная варона

Разуме-е?..»

Тут-тук-тук!

Цюк-цюк-цюк!

Не сціхае стук і грук.

Барадой ажно затрос —

Беспрытульным зайчанятам

Мост наводзіць Дзед Мароз

Перад Навагоднім святам.

Ёрш стары

Пачаў старацца,

Як бы перашкодзіць працы.

На зайцоў сярдзіты ёрш,

Бо было залетась горш —

Ветрагоны на хаду

Скаламуцілі ваду.

Ёрш нырцуе пад мастом

Ды спаднізу б’е хвастом.

Стараўся, стараўся...

Дзед Мароз зірнуў на ярша,

Засмяяўся:

— Плыві спаць!

У цябе вунь вочы

Ад бяссоння

Чыр-во-оныя...

Дзень не ўстаў яшчэ на поўны рост,

А ў агні не датлела сучча —

Бачаць зайчыкі:

Гатовы мост —

Новы,

Шырокі,

Рыпучы.

Выцер Мароз успатнелы лоб,

Накінуў кажух на плечы,

Шапку ў ахапку згроб

I ў лес падаўся

Адпачываць да вечара.

Памахаў зайцам рукой:

— Салодка гарбату піць!..

У зайцоў настрой адменны,

Расступаюцца кусты,

Бо з-за рэчкі носяць сена

I гатуюць

Чай густы.

Хто азяб,

Частуюць сёння

Шчодрыя гаспадары.

I зайздрослівай вароне

Кубак налілі —

Бяры!

А лісіца-кавяла

Дзве гадзіны чай піла,

Пасля шостай шклянкі недзе

Запрашаць пайшла мядзведзя...

Прыходзьце і вы на кубак гарбаты,

Пакуль вар не прастыў

I заварка не скончылася...