Вішанькі-чарэшанькі

Заблішчалі чарэшанькі

Між лісточкаў клейкіх.

Чарэшанькі вабяць вочы

Дзетачак маленькіх.

I хлопчыкі, і дзяўчаткі

Каля дрэўца скачуць,

Ручкі ўгору падымаюць

I ледзь-ледзь не плачуць.

Рады б вішню з’есці,

Ды высока лезці:

На дыбачках станеш —

I ўсё ж не дастанеш.

 

«Ой, вішанькі-чарэшанькі

Наліліся сокам,

Дык чаму ж вы, спелыя,

Выраслі высока?»

«Мы выраслі высока,

Таму і даспелі,

Калі б выраслі мы нізка,

Нас даўно б вы з’елі».