Лебедзь, шчупак і рак

Плаваў лебедзь каля берага і, выгнуўшы шыю, пазіраў на ваду. Плыў паўз яго шчупак, спыніўся і пытае:

— Скажы, калі ласка, дзе ты бываеш, як рэчка замярзае?

— А нашто табе знаць?

— І я хачу на зіму куды-небудзь уцячы, а то пад лёдам задыхнуцца можна без свежага паветра.

— Я на зіму лячу адсюль у цёплы край і жыву там да вясны.

— Вазьмі і мяне з сабою! — сказаў шчупак.

— А чаму не ўзяць — мне ўсё роўна! Калі хочаш, падамося разам, весялей будзе.

Пачуў іхнюю гаворку рак і кажа:

— Вазьміце і мяне!

— Ну што ж, хочаш — збірайся і ты з намі, гуртам весялей будзе. Прыйдзе восень, я вам тады скажу, калі ляцець.

Лебедзь думаў, што калі яны ў вадзе плаваюць, то ўмеюць і ў паветры лятаць.

Мінула лета, настала восень, лебедзь і кажа:

— Ну, пара ляцець у вырай, збірайцеся на заўтра, пасля абеду рушым у дарогу.

Шчупак сказаў раку. Рак падумаў і кажа:

— А як жа мы, браце, будзем жыць без яды? Давай возьмем з сабой на дарогу харчоў, каб нам хапіла да цёплага краю.

— А як мы іх возьмем? — пытае шчупак.

— Давай нагрузім харчамі возік, запражомся ў яго і падамося. Запросім і лебедзя за кампанію, ён нам паможа, утрох пацягнем харчы.

Знайшлі рак і шчупак воз, звілі з травы пастронкі і чакаюць лебедзя. Назаўтра прыляцеў лебедзь і кажа:

— Ну, вы тут гатовы? А то я ўжо лячу!

— Гатовы, гатовы, толькі ты, калі ласка, дапамажы нам воз везці: давай мы ўсе трое ўпражомся.

— Добра, чапляйце пастронак мне за нагу.

Рак прывязаў лебедзю пастронак за нагу. Свой узяў у клюшні, а шчупак учапіўся за трэці зубамі.

— Ну, разам! Рушылі!

Рак хвосцікам замалаціў, пацягнуў назад, шчупак разагнаўся стралою ў ваду, на дно, а лебедзь замахаў крыламі і рвануў угору; парваліся ўсе пастронкі, а воз ні з месца. Хто з іх быў вінаваты, хто не — ніхто не знаў і судзіць іх ніхто не стаў. Толькі жабы ўволю насмяяліся і ўсё дзівіліся: чаго гэта рак і шчупак не за сваю справу браліся?