Янка-Запытанка

Ледзь паснедаўшы, ад ранку

Да начы бесперастанку

Задае пытанні Янка,

Па мянушцы Запытанка.

 

— Мама, а чаму, скажы,

Расце цеста у дзяжы?

А чаму ў каровы рогі?

А куды вядуць дарогі?

 

Ах ты, Янка,

Янка-Запытанка!

 

— А чаму гурок зялёны?

Чаму клён завецца клёнам?

Хата дзятла на сасне?

Воўк адзін жыве ці не?

 

Толькі ўспомніў пра ваўка —

Скок аднекуль шэры,

I схапіў ён хлапчука:

— Будзе мне вячэра!

 

Хоць прыйшла бяда такая,

Ды хлапец усё пытае:

 

— Дзе ты, воўча, бок падраў?

А ці шмат у цябе спраў?

А чаму бяжыш, як сонны?

А ці мыў ты вушы сёння?

 

Воўк ад злосці аж засоп,

За каўнер хлапчыну згроб,

Да нары не дацягнуў,

Тут, адразу ж, праглынуў.

 

Ах ты, Янка,

Янка-Запытанка!

 

Рады, сыты, Воўк смяецца.

Толькі што гэта — здаецца,

А ці праўда: з жывата

Янка зноў пачаў пытаць.

 

— А чаму трасешся ты?

А нашто звярам хвасты?

А які тут цёмны кут!

А спяваць ці можна тут?

 

...Да Ваўка бягуць звяры,

Бачаць, Воўк маўчыць стары,

Сціснуў зубы, сціснуў рот,

А крычыць... крычыць жывот!

 

Ах ты, Янка,

Янка-Запытанка!

 

Воўк — дадому. Ды дарма —

Там Ваўчыца кажа:

— Прэч! Якое ваўчаня

Спаць пры шуме ляжа?

 

I паплёўся Воўк удаль,

У абласны лясны шпіталь.

Да ўрача ўваліўся Воўк,

Захрыпеў, завыў і змоўк...

 

...Саслабелы Воўк ляжыць.

Янка сцежкаю бяжыць

Ды усё пытаецца...

А звяры хаваюцца:

 

Хто ў балота,

Хто у мох,

Каб убачыць

Іх не мог!

 

Усе баяцца Янку,

Янку-Запытанку!