Няма прыгажэй

Высозныя сосны

адвечнага бору —

пад самае сонца,

пад самыя зоры.

Зубры

ў гушчары

пратапталі сцяжыны

туды,

дзе ніводнай

няма каляіны.

Маліны

даспелыя

просяцца ў жмені,

грыбы — у кашы,

бы ў загоне алені.

Вітаюць нас

птушкі і дрэвы гасцінна…

Ну дзе яшчэ знойдзеш

такія мясціны?

Усім на зямлі

я давесці бяруся:

няма прыгажэй

ад маёй Беларусі!