Сталяры

Мы са Слаўкам —

сталяры:

робім лаўку

на двары.

Жоўтыя апілкі

сыплюцца

з-пад пілкі.

Стружкі

з-пад рубанкаў —

вязкай абаранкаў.

Мы для лаўкі

дошкі

падгаблюем трошкі.

Вось гатова спінка.

Вось гатовы ножкі.

Тук-так-ток,

тук-так-ток, —

заспяваў малаток.

Ды чамусьці

цвікі

загінаюцца

ў бакі.

Выпраміш —

і зноўку

хіліць цвік галоўку.

Аж да стомы

працавалі,

але лаўку

змайстравалі.

Мы абодва

рады надта,

ды прыйшла сястрычка

Ната.

Паглядзела

і сказала:

— З вашай працы

толку мала.

Нават боязна садзіцца.

Можа лаўка

разваліцца…

Я ў адказ:

— Наадварот!

Прастаіць яна сто год…

Ната зноў:

— Ну што ж,

паглядзім…

Я — да Слаўкі:

— Сядзем?

— Сядзем!

Я саджуся.

Сеў і Слаўка…

Нас дваіх

Трымае лаўка.

— Во, — кажу я

да сястры, —

мы са Слаўкам —

сталяры!